Tjaj tji né?

De DTS

Aangezien mijn DTS pas op zondagavond begint is er deze week geen programma. Dat betekend dus alle vrijheid om je dagen zelf in te vullen. Elke dag komen er nieuwe studenten aan. Veel tijd besteed ik dus aan het leren kennen van mensen. Verder ben ik na mijn verdwaalavontuur van woensdag, deze donderdagochtend weer gaan hardlopen.  Een route van ruim 13km langs de rivier, erg mooi (zie: http://afstandmeten.nl/index.php?id=1414

van mijn achter-achter-nicht uit Perth. Een te kleine mountainbike met een lichte slag in het wiel, maar een geweldig mooie route langs de rivier en een stukje langs de oceaan (zie: http://afstandmeten.nl/index.php?id=1414830). De combinatie van de Swan River en Perth is echt prachtig!

De eetzaal - hier eten we 2x per dag

Van andere DTS groepen (ik zit in de Sport DTS en er is vanaf volgende week een All Nations DTS en een Frontline DTS) heb ik inmiddels een Nederlandse jongen leren kennen en twee Koreaanse jongens. Een erg leuk verhaal om daar meer over te vertellen, maar dat zou te lang worden. Kort gezegd: Won Mog kan niet erg goed Engels en wordt David Beckham genoemd, maar ik noem hem bij zijn echte naam. Hij kan ontzettend grappig uit de hoek komen, soms ook juist door zijn minder goede beheersing van het Engels. Met Ghu (weet niet hoe je het schrijft), die gisteren aankwam, heb ik gisteren een erg leuk gesprek gehad voordat we gingen slapen. De laatste 2 nachten eindig ik de dag met een gesprek met een Koreaan.

God

Misschien denk je nu iets van: ‘Herman ging toch iets met God doen daar?’’ Het programma moet, zoals gezegd, nog beginnen. Ondanks dat ik officieel niks te doen heb, wil ik echt weer even tijd maken om even alleen met God tijd te nemen. Het helpt niet echt dat ik nog geen één keer met hardlopen of fietsen goed uitkwam waardoor dat allemaal langer duurde. Maar gisteravond was er de wekelijkse bijeenkomst in de basis. Het werd een indrukwekkende dienst.  Allereerst was het heerlijk om met al deze enthousiaste mensen God te aanbidden. Er waren een paar Scandinavische kerkleiders e.d. op bezoek, twee van de Noorse mannen zongen een lied dat God ze de dag ervoor had gegeven. God raakte me door de woorden. Vooral ‘’I will be still. For You will be the glory.’’

Het auditorium -hier is de samenkomst

Juist daarvoor bedacht ik me dat ik de laatste maanden steeds meer woordgrapjes maakte, ik had me daar zelf al aan geërgerd, omdat ik daardoor makkelijk oppervlakkig kan blijven. De taalbarrière van deze week zette me enorm stil hierin, ik maakte heel af en toe nog wel zo’n grap, maar de meeste daarvan werden niet begrepen. Ik had de tranen in mijn ogen staan toen dit lied werd gezongen en ik meezong. Ik besloot om stil te worden en niet via dit soort makkelijke grappen een plek te willen krijgen in deze groep – ‘’I will be still’’. Mijn trots ging aan de schandpaal. In plaats daarvan wil ik God eren, wil ik dat hij een plek in de groep krijgt. Ik wil alleen gewaardeerd worden met waardering die voor God is, dat Hij zichtbaar in mij is – ‘’For You will be the glory’’.

De preek ging over ‘Never give up.’ Het was een erg mooie preek, dankbaarheid en aanbidding van God onder alle omstandigheden, dát verheft ons hart boven elke situatie. Na de preek zongen we ‘’Never once did we ever walk alone. Never once did You leave us on our own.’’ Deze boodschap kwam nog harder binnen. Het besef dat God altijd en overal bij was. Dat niet alleen hij liet mij niet alleen. In elke situatie waarin ik ben geweest, in momenten van eenzaamheid, Hij was er! Wauw! Dat raakte me diep in mijn hart. Ik heb heerlijk gehuild en gezongen.

How are you?

Hier in Australië is de standaard groet: ‘’Hi, how are you?’’ Zelfs wildvreemde caissières vragen hoe het met je gaat. Dit is puur uit beleefdheid. Heel grappig, want ik vraag dan altijd oprecht terug hoe het met hun gaat, dat verwachten ze niet. Ook op de JmeO basis is dit gebruikelijk, dat merkte ik vooral in het begin. Met het verschil dat deze mensen wél meer willen weten. Door dingen die tijdens de samenkomst gebeuren besefte ik hoe belangrijk het is om oprechte interesse te hebben en te tonen. Op dit moment voor mij en mijn groepsgenoten naar elkaar en de mensen die we hier ontmoeten. En niet te makkelijk te vragen ‘’ How are you?’’. Met David Beckham heb ik hier al in geoefend. Iedereen noemt het zo en hij zegt op bijna alle vragen ‘’Yes’’ als hij het niet verstaat. Ik weet hoe het met hem gaat en ben blij dat er inmiddels meer Koreanen zijn, want Mon Wog (David B.) zit hier al 3 maanden, omdat hij eerst een Engelse cursus heeft gevolgd.

Plannen

Vanavond zou ik eigenlijk naar het onderwijs van Torben Sondergaard, die ik in Nederland heb bezocht, maar dat is weer 11km fietsen. Morgen ga ik waarschijnlijk wel. Ik ben benieuwd wat daar uit komt. Deze man is vooral bekend van zijn onderwijs en uitvoering van bidden voor genezing op straat, maar zijn onderwijs mensen weer/meer Jezus te laten volgen, concreet zoals de bijbel dat zegt. Maar hier vast meer over in de volgende blog.

Tjaj tji né?

Tegenwoordig zeg ik tegen Won Mog: ‘’Tjaj tji né?’’ (Hoe gaat het? - waarschijnlijk anders geschreven), gelukkig kan hij nu oprecht zeggen: ‘’ Tjaj tji nè (of hoe je dat ook maar schrijft).

Tjaj tji nè

Herman